تصویر جمعیت بزرگی که در شعر او را می خوانند و با گوشی های خود از این ماجرا فیلم برداری می کنند، این صحنه به خودی خود (ولو آنکه خاص ایران نیست) گویای نوعی سوررئالیسم اجتماعی و شگفت آور است ...

اکسیژن – دکتر سید علیرضا عظیمی – امروزه هنگامی که به هر یک از شاخه های محیط زیست کشورمان توجه می کنیم، آثار تخریب و نابودی جزئی یا کلی در آن هویدا است. از جنگلها گرفته تا دریاچه ها، از کوهستانها تا مراتع، از زیستگاههای جانوران تا شهرها، از مزارع تا منابع آب سطحی و زیر زمینی، از هوا تا خاک همه جا رد پای آلودگی و نابودی محیط زیست مشاهده می شود.

درختان بوستانهای شهری قطع می شوند تا به جایشان برج و پاساژ ساخته شود، درختان جنگلها آتش زده می شوند تا زمین جنگل   به کشتزار و ویلا تغییر کاربری یابد، چاههای غیر مجاز، منابع آب زیر زمینی را غارت می کنند و زمینخواران زمینهای متعلق به منابع طبیعی را تصاحب می نمایند، عده ای بنزین و گازوئیل غیر استاندارد و کشنده می سازند  تا سرطان را سر سفره مردم بیاورند و گروهی سموم و کودهای شیمیایی از رده خارج، برای کشاورزی وارد یا استفاده می کنند تا به بهای سود بیشتر بیماری و مرگ را به خورد خلق الله دهند. در نبود نظارت سیرکها به شکنجه گاه حیوانات تبدیل شده و خودروهای فرسوده، خودروهای نو اما بی کیفیت و خودروهای دارای صداهای عجیب و غریب و گوش خراش خیابانها را به زندانی با اعمال شاقه برای جسم و روح ایرانیان تبدیل نموده اند.  

خلاصه آنکه از هوایی که تنفس می کنیم تا آبی که می نوشیم و غذایی که می خوریم و خیابانی که در آن حرکت می کنیم و .... در همه موارد از منظر زیست محیطی و سلامت، برنامه و کنترلی وجود ندارد و به قول نظامی ها، آتش به اختیار است !